• Tadeusz Orłowski Tadeusz Orłowski
• Jerzy Dębicki Jerzy Dębicki
• Aleksander Rusin Aleksander Rusin
•  

Tadeusz Orłowski, urodzony 16 III 1920 r. w Jaryczowie koło Lwowa, syn Józefa i Karoliny z Michalewiczów. Absolwent Gimnazjum im. S. Żółkiewskiego we Lwowie, maturę zdał w 1938 r. Studia prawnicze przerwała wojna. W czasie II wojny światowej pracował w gospodarstwie rolnym w Jaryczowie. Od 1941 r. należał do ZWZ-AK jako żołnierz 5 Lwowskiej Dywizji Piechoty AK Okręg Lwów – „Lutnia”. Posługiwał się pseudonimami „Orlik” i „Szpak”. Uczestniczył w gromadzeniu broni, a następnie brał udział w Akcji „Burza”. Do Mielca przybył w 1945 r. Pracował w spółce eksportowej braci Kazanów (1947-1948), Spółdzielni Jajczarsko-Mleczarskiej (1949-1950) oraz w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego jako zastępca kierownika budowy w Mielcu i Rzeszowie. W 1990 r. przeszedł na emeryturę. W 1991 r. został członkiem Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, a od 1992 r. pełni funkcję przewodniczącego mieleckiego Oddziału ŚZŻAK i prowadzi jego biuro. Aktywnie uczestniczy w powiatowych i miejskich uroczystościach z okazji świąt i rocznic państwowych. Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Armii Krajowej i Krzyżem Obrony Lwowa. Zmarł 20 VII 2010 r. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza. W 2013 r. pośmiertnie wyróżniony przez IPN Honorową Nagrodą i Medalem „Świadek Historii”.
( Józef Witek Encyklopedia Miasta Mielca )

Jerzy Dębicki, urodzony 27 XII 1929 r. w Mielcu, syn Eugeniusza i Zofii ze Sockich. Należał do szkolnej drużyny zuchowej ZHP. W czasie okupacji hitlerowskiej uczył się w szkole powszechnej i na tajnych kompletach z zakresu przedmiotów zabronionych, a następnie I i II klasy gimnazjalnej. W 1948 r. ukończył Gimnazjum i Liceum im. S. Konarskiego w Mielcu. W latach 1948-1951 studiował na Wydziale Komunikacji (Oddział Pojazdów Mechanicznych i Ciągników) Akademii Górniczo – Hutniczej w Krakowie. W okresie nauki należał do harcerstwa. Od VIII 1940 r. do I 1945 r. był harcerzem Szarych Szeregów AK – Drużyny im. J. Wiśniowieckiego, a od I 1945 r. do XI 1951 r. – Tajnej Niepodległościowej Drużyny Harcerskiej im. J. Wiśniowieckiego, występującej też pod nazwą WiS (Wolnośći Sprawiedliwość). W listopadzie 1951 r. został aresztowany i skazany na 12 lat więzienia za przynależność i działalność w tajnych organizacjach niepodległościowych. Od V 1953 r. do V 1956 r. pracował w więziennym Przedsiębiorstwie Remontu Samochodów w Sztumie, a od VI 1956 r. do XII 1956 r., jako więzień, w Biurze Projektów Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Nr 1 w Warszawie. W okresie „odwilży” w grudniu 1956 r. został uwolniony. W 1957 r. ukończył studia wyższe na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej i otrzymał tytuł inżyniera. Od IV 1957 r. do XII 1982 r. pracował w WSK i OBR SK Mielec w służbach konstrukcyjno-badawczych, m.in. na stanowiskach: kierownika sekcji konstruktorskiej nadwozia samochodu „Mikrus”, kierownika sekcji konstruktorskiej i konstruktora prowadzącego samochodów chłodni, kierownika sekcji konstruktorskiej i konstruktora prowadzącego telewizyjnych wozów transmisyjnych oraz kierownika sekcji badań i konstrukcji rozwojowych silników wysokoprężnych. Ponadto w latach 1960-1969 był wykładowcą Ośrodka Szkolenia Kierowców LOK w Mielcu oraz w latach 1961-1963 nauczycielem przedmiotów zawodowych w Technikum Mechanicznym Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego w Mielcu. Od 1 I 1983 r. przebywa na emeryturze. Zaistniała po 1989 r. nowa sytuacja polityczna umożliwiła reaktywowanie księgarskich tradycji rodzinnych. Wraz z żoną Ireną (ekonomistką z wykształcenia, która była siłą motoryczną wielu rodzinnych przedsięwzięć) oraz synem Pawłem podjął trud wznowienia działalności księgarni, zabranej bezprawnie w 1950 r. Eugeniuszowi Dębickiemu. W wyniku dużego nakładu pracy i zaangażowaniu rodzinnych środków finansowych w grudniu 1992 r. doprowadził do restytuowania firmy pod nazwą „Księgarnia Dębickich” SC, pomyślanej jako przedsiębiorstwo rodzinne, przechodzące z pokolenia na pokolenie. Wspomagał radą działalność firmy prowadzonej przez małżeństwo Danutę i Pawła Dębickich. Awansowany na stopień kapitana Wojska Polskiego. Pełnił funkcję prezesa Koła Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej w Mielcu. Odznaczony m.in. Krzyżem z Mieczami Orderu Krzyża Niepodległości oraz Krzyżem Oficerskim OOP. Zmarł 20 XI 2020 r. Pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza.
( Józef Witek Encyklopedia Miasta Mielca )

Aleksander Rusin, urodzony 18 I 1914 r. w Dobryninie, pow. mielecki, syn Kazimierza i Marii z domu Furmanek. W latach międzywojennych pomagał w gospodarstwie rodzinnym i dorywczo pracował w okolicznych majątkach dworskich. Należał do ZMW „Wici” i Stronnictwa Ludowego. Od 1935 r. służył w wojsku, początkowo w 6 pułku pancernym we Lwowie, a następnie w 24 pułku artylerii lekkiej w Jarosławiu. W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. został wzięty do niewoli przez żołnierzy radzieckich, ale uciekł i powrócił do Dobrynina. Tu już jesienią 1939 r. włączył się do działań konspiracyjnych, m.in. w jego rodzinnym domu umieszczono punkt przebitkowy gazetki konspiracyjnej „Odwet”, wydawanej przez Władysława Jasińskiego („Jędrusia”). Zorganizował oddział dywersyjny, który wszedł w strukturę ZWZ – AK w Przecławiu i podlegał sierż. Józefowi Bułasiowi (ps. „Tangret”), a później kpt. Władysławowi Kwarcianemu (ps. „Świerszcz”). Przyjął pseudonim „Rusal”. Przez cały okres okupacji hitlerowskiej przeprowadził kilkadziesiąt udanych akcji, pozostając nieuchwytnym dla wroga. Pierwszą akcją było rozbrojenie 7 Niemców w obozie wojskowym na Smoczce (24 XII 1941), a kolejne większe akcje to: rozbicie taboru niemieckiego na drodze Niwiska – Dobrynin (III 1944), udział w przyjęciu zrzutu broni koło Partyni (27/28 IV 1944), zdobycie broni w starciu z Niemcami w Łużu (25 VI 1944) oraz zbieranie informacji o broni rakietowej na niemieckim poligonie w Bliźnie i udział w ataku na poligon, a także uniemożliwienie budowy niemieckich umocnień obronnych w okolicach Przecławia (VII 1944). W czasie akcji „Burza” współpracował z oddziałami radzieckimi, m.in. zdobył baterię 9 niemieckich dział w Pikułówce koło Przecławia i oddał je dowódcom radzieckim. Po wyzwoleniu Mielca spod okupacji hitlerowskiej zgłosił akces do służby pomocniczej Milicji Obywatelskiej, ale wkrótce NKWD aresztowało go i więziło w Pustkowie i Ropczycach, skąd został wypuszczony. Ostrzeżony przez znajomego pułkownika radzieckiego uniknął ponownego aresztowania i powrócił do konspiracji. Utworzył oddział partyzancki, przeciwdziałający aktom bezprawia w okresie bezwzględnej walki o władzę i ustrój. Współpracował z oddziałem WiN mjr. H. Dekutowskiego (ps. „Zapora”) i oddziałem Wojciecha Lisa. W odwecie pracownicy PUBP w Mielcu spalili mu dom w Dobryninie. W czasie amnestii w marcu 1947 r. ujawnił się z całym oddziałem. Przeniósł się do Rudnej w powiecie Lubań, gdzie prowadził gospodarstwo rolne i kuźnię. Tam jednak nadal nie dawano mu spokoju. Uciekając przed aresztowaniem powrócił w rodzinne strony i trzeci raz przeszedł do konspiracji. Po „odwilży październikowej” trzeci raz ujawnił się. Odtąd prowadził gospodarstwo rolne w Dobryninie i podejmował okresową pracę w okolicznych przedsiębiorstwach. Za szczególną odwagę w walkach z okupantem hitlerowskim otrzymał w 1965 r. Krzyż Srebrny Virtuti Militari (nr DK 4444/W). Odznaczony został także: Krzyżem Komandorskim OOP, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Kampanii Wrześniowej 1939 r. i Krzyżem Obrony Lwowa 1939-1944. Posiadał stopień sierżanta. Po 1990 r. kilkakrotnie awansowany, ostatnio na stopień pułkownika w stanie spoczynku. Należał do mieleckiego Koła Światowego Związku Żołnierzy AK i był członkiem jego pocztu sztandarowego. Systematycznie uczestniczył w mieleckich uroczystościach patriotycznych. Zmarł 17 VI 2008 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Dobryninie.
( Józef Witek Encyklopedia Miasta Mielca )